It's so hard to say goodbye

Six months ago I wrote about our cat. She was very sick and with a successful treatment she got better. However, we knew that she was not well and since then, we took care of her as best as we could. A few weeks ago her condition got worse. This time the treatment didn't work. Every day she got worse and every day we tried so hard to help her. We stayed home to feed her every few hours. We tried three different kinds of medicine. We took her for tests. The tests only showed what we already knew. She wasn't going to get better this time. We made the decision on Tuesday and even though we know it was the right thing to do, we're all heartbroken and we miss her so much.

I've been trying to focus on all the happy memories from the 15 years we knew her and loved her. She was the best cat I ever met. We could hear her purr from across the room. She loved to play and got into every bag, box and closet she could. She lived a wonderful kitty life, full of adventures, including climbing off our balcony and going onto the roof of the building next to ours when she was a kitten. She loved to cuddle and was always looking for a lap to sit on. She also loved to sit on my shoulder like a parrot. The house feels quiet and empty without her. The joy she gave us for all these years is so much more than what we feel now. I hope that with time we'll feel better. I know that we'll always remember her.

I'll be back with a knitting post next week.



Πριν από έξι μήνες έγραψα για τη γατούλα μας. Είχε αρρωστήσει πολύ και με μια πετυχημένη θεραπεία έγινε καλύτερα. Ξέραμε όμως ότι δεν είχε θεραπευτεί και από τότε, την φροντίσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Πριν μερικές εβδομάδες χειροτέρεψε πάλι. Αυτή τη φορά, η θεραπεία δεν πέτυχε. Κάθε μέρα αρρώσταινε πιο πολύ και κάθε μέρα κάναμε ότι μπορούσαμε για να τη βοηθήσουμε. Καθόμασταν σπίτι για να την ταίζουμε. Της δώσαμε τρία διαφορετικά φάρμακα. Την πήγαμε για εξετάσεις. Και οι εξετάσεις έδειξαν αυτό που ήδη ξέραμε. Ότι αυτή τη φορά δεν θα γίνει καλά. Πήραμε την απόφαση την Τρίτη και παρόλο που ξέρουμε ότι ήταν η σωστή απόφαση, έχουμε στεναχωρεθεί απίστευτα και μας λείπει πάρα πολύ.

Προσπαθώ να σκέφτομαι τις χαρούμενες αναμνήσεις από τα 15 χρόνια που την ξέραμε και την αγαπούσαμε. Ήταν η καλύτερη γάτα που έχω γνωρίσει. Την ακούγαμε να γουργουρίζει από την άλλη άκρη του δωματίου. Τρελαινόταν για παιχνίδια και έμπαινε σε κάθε τσάντα, κουτί και ντουλάπα που μπορούσε. Έζησε μια υπέροχη ζωή, γεμάτη περιπέτειες, όπως τότε που ήταν ακόμα γατάκι και σκαρφάλωσε από το μπαλκόνι μας στην ταράτσα της δίπλα πολυκατοικίας. Λάτρευε τα χάδια και πάντα έψαχνε μια αγκαλιά για να καθίσει. Της άρεσε επίσης να κάθεται στον ώμο μου σαν παπαγάλος. Το σπίτι είναι ήσυχο και άδειο χωρίς αυτήν. Η χαρά που μας έδωσε όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύ περισσότερη από αυτά που νιώθουμε τώρα. Ελπίζω ότι με τον καιρό θα νιώσουμε καλύτερα. Ξέρω ότι πάντα θα τη θυμόμαστε.

Θα επιστρέψω την άλλη εβδομάδα με ανάρτηση για το πλέξιμο.